Τα μνημεία του χωριού μας που πρέπει να επισκεφθείτε!
Monuments located in our village that you can visit.
Μνημείο Ζαλόγγου
Σε απόσταση κοντινή από τον αρχαιολογικό χώρο της Κασσώπης, πάνω από την
προικισμένη σε βλάστηση Καμαρίνα, ορθώνεται ο ιστορικός βράχος του Ζαλόγγου,
όπου 63 Σουλιώτισσες με τα παιδιά τους έσυραν το 1803 τον χορό του θανάτου, για
να μην πέσουν στα χέρια των ανδρών του Αλή πασά (1788-1822), όταν το Σούλι
υπέκυψε μετά από πολύχρονους αγώνες.
Προς τιμήν των ηρωίδων αυτών, που προτίμησαν τον θάνατο από την ατίμωση και τη
δυστυχία, στήθηκε στην κορυφή του ιστορικού αυτού βράχου, ως σύμβολο μνήμης και
αυταπάρνησης, το μνημείο που δεσπόζει εκεί από το 1961, έργο του γλύπτη
Γεωργίου Ζογγολόπουλου και του αρχιτέκτονα Πάτροκλου Καραντινού.
Ο ξακουστός γλύπτης κατάφερε, με τρόπο εύγλωττο, να μεταφέρει τον χορό που συνδέθηκε με τη
λύτρωση, την αγάπη για την ελευθερία, τον αγώνα για τη ζωή. Πιασμένες χέρι-χέρι,
καθώς σέρνουν τον χορό, οι γυναικείες μορφές μεγεθύνονται κλιμακωτά και στην
άκρη του γκρεμού της θυσίας γιγαντώνονται, μετατρέπονται σε μορφές τεράστιες,
ηρωικές, σύμβολα αιώνια της θυσίας και της αγάπης για την ελευθερία, στον βωμό
της οποίας δεν δίστασαν να θυσιάσουν όχι μόνον τη δική τους ζωή, αλλά και τη ζωή
των παιδιών τους.
Το μνημείο, μήκους 18 μ. και ύψους 13 μ., εδράζεται σε λιθόχτιστη βάση πάνω στην
οποία έχουν τοποθετηθεί οι έξι γιγαντόσωμες αφαιρετικές μορφές των Σουλιωτισσών,
κατασκευασμένες από οπλισμένο σκυρόδεμα επενδυμένο με περίπου 4.300
ασβεστολιθικούς όγκους, διαστάσεων 50Χ30 εκ., υπόλευκου χρώματος.
προικισμένη σε βλάστηση Καμαρίνα, ορθώνεται ο ιστορικός βράχος του Ζαλόγγου,
όπου 63 Σουλιώτισσες με τα παιδιά τους έσυραν το 1803 τον χορό του θανάτου, για
να μην πέσουν στα χέρια των ανδρών του Αλή πασά (1788-1822), όταν το Σούλι
υπέκυψε μετά από πολύχρονους αγώνες.
Προς τιμήν των ηρωίδων αυτών, που προτίμησαν τον θάνατο από την ατίμωση και τη
δυστυχία, στήθηκε στην κορυφή του ιστορικού αυτού βράχου, ως σύμβολο μνήμης και
αυταπάρνησης, το μνημείο που δεσπόζει εκεί από το 1961, έργο του γλύπτη
Γεωργίου Ζογγολόπουλου και του αρχιτέκτονα Πάτροκλου Καραντινού.
Ο ξακουστός γλύπτης κατάφερε, με τρόπο εύγλωττο, να μεταφέρει τον χορό που συνδέθηκε με τη
λύτρωση, την αγάπη για την ελευθερία, τον αγώνα για τη ζωή. Πιασμένες χέρι-χέρι,
καθώς σέρνουν τον χορό, οι γυναικείες μορφές μεγεθύνονται κλιμακωτά και στην
άκρη του γκρεμού της θυσίας γιγαντώνονται, μετατρέπονται σε μορφές τεράστιες,
ηρωικές, σύμβολα αιώνια της θυσίας και της αγάπης για την ελευθερία, στον βωμό
της οποίας δεν δίστασαν να θυσιάσουν όχι μόνον τη δική τους ζωή, αλλά και τη ζωή
των παιδιών τους.
Το μνημείο, μήκους 18 μ. και ύψους 13 μ., εδράζεται σε λιθόχτιστη βάση πάνω στην
οποία έχουν τοποθετηθεί οι έξι γιγαντόσωμες αφαιρετικές μορφές των Σουλιωτισσών,
κατασκευασμένες από οπλισμένο σκυρόδεμα επενδυμένο με περίπου 4.300
ασβεστολιθικούς όγκους, διαστάσεων 50Χ30 εκ., υπόλευκου χρώματος.
Αρχαία Κασσώπη (for English press here)
Στους λόφους του σημερινού χωριού Καμαρίνα του Δήμου Ζαλόγγου Πρέβεζας (Νόμος
Καποδίστριας, σήμερα με το Νόμο Καλλικράτης, είναι Δήμος
Πρέβεζας), υπάρχουν τα ερείπια μιας αρχαίας πόλης, της Κασσώπης, η οποία
ιδρύθηκε από τους Κασσωπαίους, ένα Ηπειρωτικό φύλο κλάδο των Θεσπρωτών και πιθανώς αργότερα εποικίσθηκε και από εποίκους Ηλείους και Αρκάδες.
H ίδρυση της πόλης ήταν το αποτέλεσμα ενός συνοικισμού των διάσπαρτων οικισμών της περιοχής.
Μια άποψη λέει ότι η πόλη κτίσθηκε από γηγενείς Ηπειρώτες Θεσπρωτούς με σκοπό να προστατευθεί η
εύφορη κοιλάδα – πεδιάδα του δυτικού τμήματος του Νομού Πρέβεζας από τις βλέψεις
των Ηλείων εποίκων.
Καποδίστριας, σήμερα με το Νόμο Καλλικράτης, είναι Δήμος
Πρέβεζας), υπάρχουν τα ερείπια μιας αρχαίας πόλης, της Κασσώπης, η οποία
ιδρύθηκε από τους Κασσωπαίους, ένα Ηπειρωτικό φύλο κλάδο των Θεσπρωτών και πιθανώς αργότερα εποικίσθηκε και από εποίκους Ηλείους και Αρκάδες.
H ίδρυση της πόλης ήταν το αποτέλεσμα ενός συνοικισμού των διάσπαρτων οικισμών της περιοχής.
Μια άποψη λέει ότι η πόλη κτίσθηκε από γηγενείς Ηπειρώτες Θεσπρωτούς με σκοπό να προστατευθεί η
εύφορη κοιλάδα – πεδιάδα του δυτικού τμήματος του Νομού Πρέβεζας από τις βλέψεις
των Ηλείων εποίκων.